Od Katherine

Mówiłam przejęta i nie zważałam na to czy ktoś jest zainteresowany. Po prostu musiał. 

-Nie uważasz że to bez sensu?-zapytał się Nathan.

Spojrzałam się na niego oburzona. 

-A gdybym to była ja?!-wybuchłam a on od razu zrezygnował z tego co powiedział przed chwilą. 

-Przeszukaliśmy okolice i nigdzie jej nie ma. Pewnie wyjechała mordować dalej.-powiedział Dante. 

Allie od razu zmroziła go wzrokiem. 

-To nasza przyjaciółka.-odparła.

-Była przy mnie kiedy potrzebowałam tego, przy Allie także była. Liczycie na to że ja zostawimy? 

-Ona sama tego chciała.

-Nie. Nie wierzę w to.-odparłam.

Wtedy Alan sie rozpłakał.

-Allie mów dalej a ja dojrzę do małego. -odparłam.

No nie mogłam powiedzieć że on był mały. Miał dopiero trzy miesiące a wyglądał jak roczne dziecko. Bałam sie o niego. JA byłam śmiertelna a on rósł bardzo szybko. Obawiałam sie że jak tak dalej bedzie rósł to będzie starszy ode mnie i to ja go pożegnam a nie on mnie. Chciałabym sie dowiedzieć ile taki człowiek-wampir mógłby przeżyć. Alan był i człowiekiem i wampirem. Nie chciałam sie z nim żegnać. 

Wyjęłam go z kojca i wzięłam na ręce. 

-Co tam maleńki?

-Ma-ma.-powiedział.

-Tak ma-ma.

-Ta-ta

-Tata jest w salonie. 

Usiadłam z nim na kanapie i zaczęłam czytać mu książkę. 

***

Wieczorem kiedy uśpiłam Alanka wyszłam przed dom gidze siedział Nathan. 

-Nie poddasz się?

-A ty byś sie poddał gdyby tu chodziło o mnie?

-Ale nie chodzi o ciebie.

-Jasne bo gdyby chodziło o mnie to Damon by był pierwszy by mnie ratować. 

-My nawet nie wiemy gdzie ona jest! 

-A szukaliśmy wystarczająco dobrze?

-Mamy cały świat przeszukać za nią?

-Tak. Jak będzie trzeba to tak. 

-Daj spokój. To cie wykańcza. Masz małe dziecko. 

-I co z tego? Chcę by Chrissy była tu z nami. Chris nie może wychowywać sie bez prawdziwej mamy. 

-Wcześniej jakoś sobie radził bez niej. 

-A gdyby to był nasz Alan? Też byś tak powiedział? 

-Ale nie jest! Chris to nie Alan a Chrissy to nie ty! 

-Jesteś bez serca! 

-Nie prawda. Po prostu troszczę sie o swoja rodzinę. 

-Swoja rodzinę? Wiesz co ci zostanie z tej rodziny?! Nie wiemy ile Alan będzie żył! A ja jestem ŚMIERTELNYM CZŁOWIEKIEM i to sie nie zmieni bo nie mogę od nowa stać sie wampirem bo to nie możliwe! Mój organizm odrzucił by jad i umarłabym! Zrozum.. mi nie zostało dużo czasu. Niedługo będę pokrytą zmarszczkami staruszką która myli już imiona i nie rusza sie prawie. Aż w końcu zapomnę o tobie o ile wcześniej nie znajdziesz sobie młodszej i atrakcyjniejszej a mnie porzucisz. 

-Nie gadaj głupot..

-Głupot?! Prawda koel w oczy?

Weszłam do domu zatrzaskując drzwi. Taka była prawda. Nic nam po ślubie i dziecku.. i tak nie będziemy razem cała trójką..