Od Ethana

- Ethan - szepnęła.

- Słucham? - odparłem spokojnie.

- Właśnie od niej wróciłam.

- Co z nią? - spytałem obojętnie.

Elise popatrzyła na mnie smutnymi oczami.

- Jest w opłakanym stanie. Sądzę, że powinieneś..

Uciszyłem ją gestem dłoni.

- Nie. Mam nadzieję, że wróci do zdrowia...

- Ethan... - westchnęła - Chrissy przekazała ci gratulacje.

Cały się zjeżyłem i spojrzałem na siostrę, zmrużonymi oczyma.

- Powiedziałaś jej?

Spuściła wzrok.

- Ethan, ja... 

- Dość - warknąłem niemalże - Wyjdź stąd. 

- Ethan, ale naprawdę, chciałam tylko...

- Proszę cię Elise. Zostaw mnie samego - zażądałem niemal.
Wstała i z wielkim bólem w o czach opuściła mój pokój.

  Sam sobie nie radziłem z tą nowiną. Wiedzieli tylko o tym moi najbliżsi.  Czy Elise naprawdę nie mogła tego zachować dla siebie? Jeszcze parę dni temu, chciałem wszystko rzucić i jechać do Chrissy.

Ale teraz to niemożliwe...

Nawarzyłem sobie piwa, to teraz muszę je wypić.

Po raz kolejny, wróciłem myślami do rozmowy z Sophie.

- Jak to w ciąży ze mną...? - spytałem wtedy.

Czułem na sobie spojrzenia całej rodziny, wyrażające różne emocje. Na pewno nie chciałem o tym rozmawiać przy nich. Wziąłem Sophie za rękę i pociągnąłem ją do salonu.

Wiedziałem, że i tak wszystko usłyszą... Chociaż przynajmniej się nie gapili...

Zamknąłem drzwi choć z domu i tak wszyscy błyskawicznie się wynieśli. W głowach oddalających się członków rodziny nadal czułem mieszaninę różnych emocji. Teraz jednak nie przejmowałem się tym.

  Sophie usiadła na sofie i roztrzęsionym głosem powiedziała.

- Usiądź Ethan...

Ja jednak byłem zbyt zdenerwowany by jej posłuchać, dlatego chodziłem od ściany do ściany.

- Przecież my nawet nie spaliśmy ze sobą! - warknąłem niemalże.

Spojrzała na mnie przestraszonymi i zdziwionymi oczami.

- Jak to nie...

Stanąłem.

- Sophie, nie wmawiaj mi proszę, że to ja jestem ojcem, bo my nigdy nie.. 

- Ależ Ethan, ta noc w hotelu... - weszła mi w zdanie.

Przerażony złapałem się za głowę.

A więc jednak...

- Sophie, proszę powiedz, że sobie żartujesz - poprosiłem błagalnym tonem.

Pokręciła powoli głową.

- Nie żartuje Ethan. Jestem w 3 miesiącu. 

- Ale jak to możliwe?! - krzyknąłem i znów zacząłem chodzić od ściany do ściany - Jeśli już.. To wydarzyło się to ponad rok temu! Spałaś z kimś innym i próbujesz mnie w to wrobić!

Wiedziałem, że przegiąłem. Sophie nie kłamała, ale byłem zbyt sfrustrowany by myśleć logicznie. 

Zobaczyłem w oczach przyjaciółki wielki gniew. Wstała i rzuciła.

- Jeśli nie jesteś gotowy na to by wziąć odpowiedzialność za własne czyny, nie chcę cię do tego zmuszać. No trudno. Sama wychowam to dziecko - oznajmiła i wyszła z salonu.

Nie goniłem jej. Musiałem sobie wszystko przemyśleć.

 I myślałem do dziś.