Od Chrissy

-Nic nie można zrobić.-słyszałam głos Katherine. 

-Jak to nie można?!-Krzyknęła obudzona Allie do lekarza. 

-Cudem uratowaliśmy jej życie. Ale myślę, że nie można jej pomóc w żaden sposób. 

-Można jej pomóc, krew wampira ulecz rany...

-Tak, ale nie rozumieją panie.. Tu chodzi o geny i o to, co z nią wyprawiali w agencji. Ona umiera. 

-Jest nieśmiertelna.-Syknęła wściekła Katherine. 

-Tak, ale jest w opłakanym stanie psychicznym. Boi się. Nie jest normalna. 

-Sama to sprawdzę, chcę z nią porozmawiać. Chcę widzieć Chrissy.-Zażądała Allie wraz z Kat. 

-Proszę.

   Wpuścił je do odosobnionego pokoju. Tak, byłam w szpitalu. Jednak po tym jak oblałam jednego z lekarzy wrzątkiem trzymają mnie tu. Nie mam zaufania do nikogo. 

   Katherine i Allie kucnęły przy mnie. Były zmartwione, moje siniaki były bardzo widoczne. Jednak tych ran ciętych nie widziały i nie zamierzałam ich pokazywać nikomu. 

-Chcę cię stąd zabrać...-Szepnęła Allie.-Będziesz bezpieczna.

   Pokręciłam głową. 

   Nie byłam jakoś poszkodowana w psychice, ale bałam się. To nic dziwnego, po tym co przeszłam. 

-Czemu nic nie mówisz...? Powiedz coś...-W oczach Kat widziałam łzy. 

   Uśmiechnęłam się lekko i napisałam na kartce: ''Nie mogę nic mówić. Nie chcę mówić.''

-Dlaczego?- zdziwiły się.

   ''Za to w agencji byłam karana.''

-Ale za co jeszcze cię torturowali? -Spytała Allie. 

   ''Za to, że byłam w stanie was chronić. Nie mogłam dopuścić, by agencja zabrała się za was.''

-Ja chcę cię odzyskać...-Wypłakała Kat. 

   Nadal lekki uśmiech nie znikał mi z twarzy. Nic nie mogłam na to poradzić. Byłam NIKIM i NICZYM. We mnie panował spokój ale za razem pustka której nie umiałam się pozbyć. 

-Pokażesz nam rany?  

   Pokręciłam głową na stanowcze ''nie''.

-Dlaczego?

   ''Bo nie powinnyście oglądać mnie w takim stanie. Nikt nie powinien.''

   Dziewczyny były zaszokowane moim stanem. Jedna i druga płakały wychodząc. Nie mogły przestać, ale zapewniałam je, że jest w porządku. Chociaż dobrze wiedziałam, że jest ze mną na serio źle. Nie wiedziałam, czy to już koniec czy tylko załamanie na całe życie. Po takich przejściach nie wychodzi się łatwo, a ja nawet nie miałam już swojego dawnego ducha walki. Nie miałam nic z dawnej siebie. Byłam tylko zwykłą wariatką z siniakami i ranami która jest nic nie warta. Chociaż udało mi się obronić swoim ciałem w jakiś sposób... Woodów i resztę. 

   Dziewczyny mówiły, że Elise chciała mnie widzieć. Widocznie powiedziały jej na osobności, bo moje przyjaciółki wiedzą, że nie chciałabym tu tłumu odwiedzających. Nie chciałam by mnie taką ktokolwiek z nich zobaczył.